เรื่องที่ 15.ผีในรูบ้าน

ข้าพเจ้าแต่งงานและมีลูกชายคนแรก อายุประมาณ 2 ขวบ เมื่อประมาณปี พ.ศ. 2537 ข้าพเจ้าได้พาลูกชายของข้าพเจ้าไปงานแต่งงานบ้านน้าสาวที่อยู่ในสวนบางมด เขตทุ่งครุ การเดินทางไปได้ทางเดียวคือต้องเหมาเรือเข้าไป และต้องค้างคืน ข้าพเจ้าจำได้ดีว่า วันนั้นเป็นวันเสาร์ ลูกของน้าบอกว่าก่อนหน้านี้ ได้ไปหาหมอไสยศาสตร์ และหมอก็นั่งทางใน บอกว่า ที่รูฝาบ้านที่ติดกับครัว มีผีอาศัยอยู่ ลักษณะของบ้านของน้าเป็นบ้านทรงไทยใต้ถุนบ้านสูง วันนั้นมีญาติพี่น้องและชาวบ้านมาช่วยกันตกแต่งบ้านและเตรียมประกอบอาหารที่จะใช้ในการจัดเลี้ยงงานแต่งงานที่จะมีขึ้นในวันอาทิตย์ พอตะวันตกดิน ก็เริ่มมีฝนตกหนัก มีลมพายุพัดกะโชก ฝนฟ้าคะนอง ไฟฟ้าก็ดับ ข้าพเจ้าและเพื่อนผู้หญิงอีกหลายคนนั่งล้อมวงคุยกันอยู่บนบ้าน โดยตัวข้าพเจ้านั่งพิงฝาที่เพื่อนเล่าว่ามีผีอาศัยอยู่ข้าพเจ้านึกสนุกจึงแกล้งทำเป็นเสียงสุนัขหอน และรู้สึกสนุกมากยิ่งขึ้นเมื่อสาวสาวที่นั่งคุยกันอยู่ทำท่าตื่นกลัวผี จนกระทั่งไฟฟ้ามาจึงหมดสนุก หลังจากนั้นทุกคนก็ไปช่วยกันตกแต่งห้องเจ้าสาวจนกระทั่งเสร็จประมาณ 3 ทุ่ม จึงออกมายืนชื่นชมผลงานกันอยู่ที่หน้าห้องเจ้าสาว ทันใดนั้นเองทุกคนที่ยืนอยู่ที่หน้าห้องเจ้าสาวก็ต้องกระโดดหนีเอาตัวรอดเพราะมีความรู้สึกว่าคานบริเวณที่พวกเรายืนอยู่รับน้ำหนักไม่ไหวหักเสียงดังสนั่น ตัวข้าพเจ้าซึ่งยืนอยู่กับลูกชายที่หน้าห้องก็กระโดนหนีเอาตัวรอดโดยทิ้งให้ลูกชายวัย 2 ขวบยืนอยู่คนเดียว หลังเหตุการณ์สงบทุกคนเป็นห่วงสภาพบ้านที่พัง จึงลงไปดูคานที่อยู่ใต้บ้าน พบว่าที่ด้านล่างมีคนอยู่เป็นจำนวนมาก กำลังจัดเตรียมอาหาร และทำขนม ไม่มีใครได้ยินเสียงคานหัก ที่พวกเราบนบ้านได้ยินเลยและสภาพบ้านก็ปกติดี ข้าพเจ้าก็เป็นผู้หนึ่งที่ลงไปตรวจสอบก็ไม่พบความเสียหายใดๆ ในขณะเกิดเหตุการณ์นั้น น้าสาวและน้าชาย เจ้าของบ้าน ยืนอยู่บนบ้านตรงปากประตู เขาเห็นว่าพื้นบ้านบริเวณที่พวกเรายืนอยู่หน้าห้องเจ้าสาวยุบตัวลงไปเป็นแอ่งคล้ายท้องกะทะ เขาเล่าว่า ขณะนั้นเขาคิดกันว่าจะทำอย่างไรดี กับบ้านที่พังอย่างนี้ จะจัดงานแต่งงานในวันรุ่งขึ้นได้อย่างไร และในที่สุดทุกคนก็โล่งอก เมื่อความจริงได้ปรากฏว่าไม่มีความเสียหายใดๆเลย จึงลงความเห็นว่าน่าจะเกิดจากผีที่อาศัยอยู่ในรูข้างฝาบ้านเป็นแน่แท้